Hacer Dündar, 1983 yılında Mersin’in Arslanköy Yaylası’nda dünyaya geldi. Beş çocuklu yörük bir ailenin kızı olan Hacer, konutun en küçüğüydü. Aile yazın arıcılık, kış mevsiminde inşaat işleri yapıyordu. Hacer, meskenin en küçüğüydü ancak çok yetenekliydi. Arılara bakıyor, araç kullanabiliyordu. İlkokulu bitirdikten sonra ise serpilmiş, yaşından daha büyük göstermeye başlamıştı. Yörük olmaları hasebiyle göçebelik yapan aileye de görücüler gelmeye başladı. Hacer 14 yaşına geldiğinde, aile arıları Karaman’a taşıdı. O bölgede çiftçilik yapan yörük bir aile de oğullarına Hacer’i istedi. Hacer’in babası baskın bir karakterdi ve bu evliliği kızına uygun görmüştü. Onun bu mevzudaki fikrini almamıştı. Aile varlıklıydı, kızı rahat eder diye düşündü. 14 yaşında evlenen Hacer’in 15 yaşında ise birinci çocuğunu dünyaya getirdi.
‘EVLİLİĞİMDE SEVGİ YOKTU’
Bir erkek çocuğu dünyaya gelmişti lakin Hacer evliliğinde çok önemli meseleler yaşıyordu. Eşi ondan 7-8 yaş büyüktü ve ortalarında kültür çatışması yaşanıyordu. İki aile de yörüktü lakin farklı yörelerde yetişmişlerdi. Evliliklerinde yenilerdi tahminen ortak bir nokta bulabilirlerdi lakin işin içinde şiddet vardı. Hacer, bu evliliği bitirmek istiyordu, aklında daima bu vardı. O periyotlarda kırsal bölümlerdeki evliliklerde “Gelinliğinle gittin, kefeninle gel” durumu kelam konusuydu. Bu durum Hacer’in evliliğini bir mühlet daha devam ettirmesine neden oldu. Hacer o günleri, “İlk 2-3 sene evliliğimi nasıl sürdürebilirim diye düşündüm. Lakin benim sürdürülebilecek bir evlilik ortamım olmadı. 15 yaşımda anne olmuştum lakin şuurlu bir çocuktum. Karaman’ın bir köyündeydik. Merkezde bir teyzem vardı. Teyzeme, ‘İkinci çocuğu istemiyorum, bu evliliğin devamı sıkıntı gözüküyor’ dedim. Bunun üzerine aile planlaması yapıldı. Bu planlamaya karşın ikinci çocuğuma sürpriz olarak gebe olduğumu öğrendim. 16 ömrün sonunda da ikinci çocuğumu dünyaya getirdim” diyerek anlatıyor.
GÖRDÜĞÜ ŞİDDET NEDENİYLE MEVTTEN DÖNDÜ
İkinci erkek çocuğu da dünyaya gelmişti lakin şiddet bitmediği üzere dozu daha da artmıştı. Hacer, aklına koymuştu artık boşanacaktı. Birinci çocuğu iki yaşındaydı ve her şeye şahit oluyordu. Hacer, “Çocuğum şiddeti görüp şiddet gösteren bir çocuk olacağına, ayrılalım hakikaten onu seven lakin başka anne babası olsun” kararı almıştı. Lakin bu ayrılığı gerçekleştirecek durumu kelam konusu olamadı. Yine bir gün maruz kaldığı şiddet nedeniyle hastanelik oldu. Hacer, yaşadıklarını ailesine hiç anlatmamıştı, onları üzmek istemiyordu. Lakin bu olay sonrası ailesi şiddet gördüğünü ve evliliğinde yaşadığı problemleri öğrendi. Hacer, hastanede gözünü açtığında ailesinin yanı sıra, eşinin babası da yanındaydı. Hacer’in eşine dönmesini istiyordu. Fakat Hacer asla dönmeyecek, çocuklarını da yanına alıp yeni bir hayat kuracaktı. Ailesi de bu hususta Hacer’in ardındaydı. Hem Hacer’e hem de çocuklarına sahip çıkacaklardı.
“Hayata dönmüştüm. Hastaneden çıkıp çocuklarımı alacaktım. Lakin ben hastanede yatarken, çocuklarım babaları tarafından kaçırıldı. Bu süreçte kusma ve ishal şikayetlerim başladı. Ağır bir hastane süreci üzerine bir de çocuklarıma ulaşamamam, çok üzülmeme ve çok gerilim yaşamama neden olmuştu. O sırada tıpkı vakitte emziren bir anneydim. Çocuğuma süt vereceğim, kavuşacağız derken, onlara hasret kaldım. Çocuklarıma ulaşmak için bana, ‘Ya bu evliliği devam ettirip çocuklarınla yaşarsın ya da onları sana vermeyeceğiz’ dediler.”
Hacer, kesinlikle bu evliliği sürdürmeyecekti fakat bu durum çocuklarından başka kalmasına neden olmuştu. Yaşanan bu ayrılık Hacer’in kesintisiz olarak altı ay boyunca kusmasına ve ishal olmasına neden oldu. Bu süreçte 45 kiloya kadar da düştü. Hekimler Hacer’in iltihabi bir bağırsak hastalığı olan Crohn’a yakalandığını söyledi. Lakin hastalığa teşhis konana kadar Hacer’in kilo kaybı devam etti ve tartıda 39 kiloyu gördü. Hastalığı sonunda onu yatağa düşürdü. Bu süreçte abisi Hacer’in yaşadıklarına daha fazla dayanamadı ve kız kardeşinin küçük oğlunu babasından alarak hastaneye götürdü. Hacer’i çok memnundu ancak oğluyla vakit geçirecek, ona sevgisini gösterecek gücü yoktu. Artık bir deri bir kemik kalmış, karnı 9 aylık gebe üzere şişmişti. Sabahlara kadar da kan kusuyordu. Tabipler, “Bu hastalığın tedavisi yok, hastayı konuta götürün” demişlerdi. Hacer’in bu durumuna oğlu da şahit oluyor, annesinin başucundan ayrılmıyordu. Olağan Hacer’in yüreği de oğlunun annesinin bu halini görmesine ve ağabeyinden farklı kalmasına dayanamıyordu. Küçük oğlunu da ağabeyinin yanına gönderdi. Nasılsa güzelleşecek ve çocuklarına kavuşacaktı.
BAĞIRSAK KANSERİNE YAKALANDI
Hacer’in hastalığı iki yıl boyunca devam etti. Bu süreçte hastalığı çok ilerledi ve bağırsak kanserine dönüştü. İlaçları çok değerliydi. Ailesi evini, aracını, bahçesini tüm mal varlığını sattı fakat yetmedi. Kız kardeşi meskenini satışa çıkardı. Hacer’in babası teşebbüsçü bir arıcıydı. Bu mevzuda pek çok seminere katılıyordu. Bu yolla tanıştığı birçok yabancı ve Türk bilim insanı yayladaki arılarını bilimsel araştırmaları için inceleyip takip ediyordu. Bilim insanlarından birisi de Prof. Dr. Muhsin Doğaroğlu’ydu. Genç bayanın kanser olduğunu ve son evreye geldiğini öğrenen Doğaroğlu, Hacer’in babasına, “Neden arı sütünü denemiyorsun? Bu yurt dışında çok bilinen bir eser, Türkiye’de çok tanınmıyor lakin birkaç kişi az ölçüde üretiyor. Sen arıcısın, bunu üretebilirsin” dedi. Bunun üzerine de Hacer’in babası ve ağabeyi arı sütü üretmeye başladı.
“Sebebi bilinmeyen iltihabi bir bağırsak hastalığı olan Crohn, çok hüzün ve gerilim periyotlarında ansızın ortaya çıkıyor. Hastalık genelde çok süratli biçimde ilerliyor. Bana teşhis konulduğunda bu hastalık çok bilinmiyordu. Kısa vakitte çok ilerledi ve bağırsak kanserine çevirdi. Çok makûs günler geçirdim. Ailem yaşayıp yaşamadığı anlamak için geceleri nefesimi denetim ediyordu. Annem ise ızdırabıma dayanamıyor, ‘Allahım, acı çekmesine dayanamıyorum al evladımı’ diyordu.”
İYİLEŞECEĞİNE DAİR İNANCINI HİÇ KAYBETMEDİ
Hacer’in bedenen durumu hiç uygun değildi. Artık ağız yoluyla beslenemiyor, hiçbir şey içemiyordu. Yalnızca serum ve desteklerle besleniyor olsa da iyileşeceğine dair inancını hiç kaybetmedi. Zira iki tane çocuğu vardı, uygun olmak zorundaydı. Hacer, “Çocuklarıma farklı tanıtılıyordum. Lakin onlar bir gün beni tanımaya geldiklerinde karşılarında bir mezar taşı değil, güçlü bir anne, hakikaten onlara kapısını açmış, onları bekleyen bir anne olmalıydı. Daima aklımda, o yataktan kalkıp kendi hayatımı kurup, çocuklarımla bir hayat devam ettirmek vardı” dedi. Nitekim de bu hayali Hacer’i hayata bağlamıştı. Üç ay sonra sıvı besin tüketmeye başladı. Dokuz ayın sonunda ise ayağa kalktı ve olağan yaşantısına döndü. Çocuklarına kavuşacağına dair inancıyla kanseri yenmişti.
Hacer, kendine geldiğinde koşarak çocuklarının yanına gitti. Lakin çocukları artık onu istemiyordu. Babaları, Hacer’e karşı çocukları doldurmuştu. Hiçbir biçimde onunla bağlantı kurmak istemiyorlardı. Artık İstanbul’da yaşıyor, eğitimlerine orada devam ediyorlardı. Hacer de bulduğu her yol parasıyla soluğu İstanbul’da alıyordu.
ARI SÜTÜ ÜRETMEYE BAŞLADI
Hacer güzelleşme sürecinde, tabiplerinin da nezaretinde tedavisine dayanak olarak arı sütü kullanmıştı ve bu eserin sıhhatine kavuşmasına yardımcı olduğuna inanıyordu. Arı sütünün öbür hastalara da şifa olmasını istiyordu. Bu nedenle arı sütü üretmek için kolları sıvadı. O periyotta Türkiye’de arı sütü üreten birkaç kişi vardı. Arı sütü üretimi teknik ve önemli bilgiler gerektiriyordu. Hacer ile Muhsin Doğaner ortasında bu mevzuda kıymetli bir bağ kuruldu. Araştırmalarını hem akademik alanda hem de alanda sürdüren Muhsin Doğaner, Hacer’e yeni işinde yol gösterici oldu. Sonunda Muhsin Doğaner’den “Sen hazırsın, işe başla” kelamlarını duyan Hacer, 15 gün sonra takımını kurdu. İşe kraliçe arı üreterek başladı. Zira arı sütü üretmek için evvel kraliçe arı üretmek gerekiyordu. Macerası bu türlü başlayan Hacer, doğup büyüdüğü Arslanköy Yaylası’nda 6-7 yıldır arı sütü ve öbür arı eserlerini üretiyor.
“Ürettiğim eserlerin yalnızca satıcısı değilim. Zira ben hayat buldum. İnandım, hayata tutundum lakin bunlar benim sebebim oldu. Arının eserleri nitekim mucize. Bunu yalnızca ben söylemiyorum, birçok bilimsel çalışma gösteriyor. Ben de inanılmaz hoş geri dönüşler aldım. Her birinin hayatında hoşluklar oluyor ve ben bunların takipçisiyim. Yani ‘Ürünü verdim, paramı aldım, iş bitti’ üzere bir durum kelam konusu değil.”
HAYAT KARŞISINA ONU SEVEN BİRİNİ ÇIKARDI
Hastalığı yenen Hacer, arıcılık konusundaki başarılarıyla bölgede isminden kelam ettirdi. Mersin Tarım İl Müdürlüğü tarafından ‘ilinde fark yaratan bayanlar ödülü’ne layık görüldü. Çocuklarıyla ortasını şimdi düzeltememişti bunun için biraz vakte muhtaçlık vardı. Hacer’in hayattan tek isteği çocuklarıyla olabileceği bir hayat kurmaktı. Tüm gayreti bunun içindi. Aklından tekrar evlenmeyi hiç geçirmemişti. Lakin hayat onun karşısına, babasının en yakın arkadaşı olan ve onun da çok sevdiği Abidin amcasının oğlu Ömer’i çıkardı. Ömer, onunla evlenmek istediğini söyleyince Hacer çok şaşırdı. Zira, Hacer boşanmıştı ve iki çocuğu vardı. Ömer ise hiç evlenmemişti ve Hacer’den iki yaş küçüktü. Hacer’in birtakım kuralları vardı. Evvel bu evliliği Ömer’in ailesi onaylamalıydı. Sonra Ömer iki çocuğuna baba değil, çok âlâ bir abi olmalıydı. Üçüncüsü ise Hacer arıları olmadan yapamazdı. Ömer arıları da sevmeliydi.
Ömer’in babası çabucak Hacer’i aradı ve evliliğe sonuna kadar onay verdiğini söyledi. Ömer, Hacer’in çocuklarına kucak açmış , “Benim de artık iki tane çocuğum var” demişti. Ömer, iki üniversite bitirmiş, yurt dışında lisan eğitimi almış meslek sahibi bir insandı. Hacer’e “Senin işine verdiğin emekle benimki kıyaslanamaz. Sana bu arıları bırak diyemem. Bu sürecini bilen bir beşerim. Ben seninle bu işi yapabilirim” demişti. Hacer Ömer’le evlendi. Bir oğlu bir de kızı oldu.
ÇOCUKLARIYLA ORTASINI DÜZELTTİ
Tüm bunlar olurken Hacer, eski eşinden olan iki oğlunu da aklından hiç çıkarmıyordu. Oğullarının babası, dedesi ve babaannesi onlara çok âlâ bakıyordu. Maddi olarak her türlü gereksinimleri karşılanıyordu lakin anne sevgisinden yoksundular. Hacer, her fırsatta soluğu İstanbul’da alıyor, okul kapılarında bekliyordu. İstemeseler de armağanlar veriyor, harçlık gönderiyordu. Bu halde 12 yıl geçti. 12 yılın sonunda okul müdürü Hacer’in bu durumuna daha fazla dayanamadı ve anne ile çocukları bir ortaya getirmeye karar verdi. Küçük oğlu anneyi görmek istemiyordu. Büyük oğlu ile bir ortaya geldiler. Hacer, tüm yaşananları anlattı. Bu süreçten sonra irtibatları daha kuvvetli bir hale geldi. Büyük oğlu Mersin’e Hacer’i ziyarete gitti lakin küçük oğlu onu görmek istemiyordu. Hacer ona süt verirken ayrılmışlardı, annesinin onu terk ettiğini düşünüyordu. Bir gün büyük oğlu Hacer’e, “Anne sana kardeşimi de getireceğim” dedi. Hakikaten de bir sonraki yaz kardeşini de götürdü. Artık Hacer ve çocuklarının ortasında çok güçlü, kopmaz bir bağ var.
‘Benim de bir öyküm var’ diyorsan, en değerli konuğumuz olarak seni de bekliyoruz: [email protected]